Door de eeuwen heen wist de mentaal krachtige academische ruiter altijd zijn hoofd koel te houden en de eenheid met zijn paard te behouden onder stressvolle situaties.
Ridders moesten scherp blijven in een duel en ook de barokke ruiters toonden in een competitieve prestatievorm hun vaardigheden.
De academische ruiter in de Renaissance
Ridders met de juiste mentale vaardigheden hadden een grotere kans om een duel te winnen dan een ridder met faalangst. De ridder moest dus stressbestendig zijn: een bibberende hand tijdens de oefentoernooien en het ringsteken was niet bevorderlijk.
De ridders moesten dus naast uitstekende fysieke vaardigheden ook kunnen omgaan met de mentale druk van een dreigend duel of een belangrijk toernooi. De meest vakbewame ridder met faalangst, die door spanning werd overnomen, had niet de beste kans om te winnen. Hoe een ridder omging met de prestatiedruk hing af van zijn persoonlijkheid en zijn mentale gesteldheid.
Gedachtes veroorzaken emoties. Als de ridder zich liet overmannen door negatieve gedachtes en doemdenken kon hij het wel schudden. Bij negatieve gedachtes kan namelijk angst, onzekerheid en nerveusiteit ontstaan, bij positieve gedachtes ontstaat vertrouwen en moed. De ridder die belemmerende gedachten en beperkende overtuigingen binnen de perken kon houden en positief dacht had betere troeven in hand.
De academische ruiter in de Barokke tijd
Ook de succesvolle ruiter in de Barokke tijd was een mentaal sterke ruiter. De adel wilde zich graag meten met elkaar via toernooien en carroussels. Daarin werd gekeken en vergeleken: wie is de beste caprioleur, welke combinatie kan de meeste courbetsprongen maken? De edelmannen konden daarnaast op deze manier indruk maken op de vrouwelijke toeschouwers, wat hun kans op succes op dit vlak ook vergrootte.
De academische ruiter in de Barokke tijd werd dus ook aan prestatiedruk blootgesteld. Als de ruiter zichzelf teveel stress bezorgde werd de harmonie tussen ruiter en paard verstoord. Maar als hij daarentegen zijn persoonlijkheid schoolde en over de juiste mentale vaardigheden beschikte kon hij de adrenaline in juiste banen leiden en zo boven zijn eigen verwachtingen uitstijgen en tot grootse prestaties komen.
De academische ruiter in onze huidige tijd
De academische ruiter van deze tijd heeft het voorrecht om zichzelf en zijn paard te bekwamen in de dressuur met niets anders ten doel dan een prettige en zinvolle besteding van zijn vrije tijd. Hij hoeft zich dus niet aan spannende situaties bloot te stellen.
Echter veel academische ruiters voelen zich verplicht om het beste te geven wat ze in zich hebben. Zij willen hun leven volledig leven en dat wat er in henzelf en hun paard zit zoveel mogelijk tot bloei laten komen.
Academische ruiters kunnen ook hun vaardigheden tonen via diverse proeven op verschillende niveau’s.
Rondom deze tests gaat het ook wederom niet alleen om de fysieke vaardigheden maar juist om de mentaliteit van de ruiter. Kan de ruiter omgaan met prestatiedruk en spanning? Kan de ruiter op het moment dat het nodig is pieken? Is er ook onder druk een eenheid met het paard? Gaat zijn ”strijdros” door het vuur voor zijn ambiteuze ruiter als het er om spant?
Soms gaat het al mis als een ruiter ‘slechts’ les gaat nemen in een clinic en dan onstaat er kortsluiting bij deze ruiter in de clinic, waardoor de combinatie niet goed uit de verf komt.
Het is echter afhankelijk van de persoonlijkheid van de ruiter zelf en niet van het ‘academische hierarchische systeem’ of er bij de ruiter ‘over’spanning ontstaat. De ruiter is er verantwoordelijk voor dat de harmonie tussen ruiter en paard niet verstoord wordt, wat er ook gebeurt.
De mentaal krachtige academische ruiter
De academische ruiter vervalt niet in boosheid, geklaag en frustratie en voelt zich geen slachtoffer als hij zich gestresst voelt in een situatie of het niet hard genoeg opschiet qua oefeningen of als anderen de begeerde test eerder behalen. Hij wil niet de omgeving, het systeem, de situatie of anderen veranderen. Hij geeft niet zijn paard, zijn instructeur of het ridderschap de schuld. Hij accepteert zijn eigen lange individuele weg inclusief de fysieke, emotionele en mentale blokkades op deze weg en slijpt zichzelf zoals een ruwe diamant tot pracht en praal kan komen.
De academische ruiter gelooft in zichzelf en zijn paard en weet om te gaan met competitie, stress en prestatiedruk. Hij kan goed omgaan met teleurstellingen, hij weet dat de academische rijkunst een moeilijke en lange weg is, hij weet dat hij zijn doel via omwegen bereikt, hij blijft op koers ondanks tegenwind, hij zoekt, vindt uit, experimenteert en ontdekt wat wel en niet werkt, hij ervaart de weg met al zijn tegenslagen als fascinerend, hij groeit, ontwikkelt, komt zijn grenzen tegen, weet deze subtiel te verleggen, zoekende naar de Centaur.
0 reacties op “De academische ruiter”